Vuurproef

Integreren is nog een hele klus. Neem gisteren. Twaalfhonderd jaar geleden ontstak een monnik in Kyoto een vuur in de vorm van dai, het Japanse karakter voor ‘groot’. Was het toen om de pest te verjagen, nu markeren de vuren rond de stad het einde van o-bon. Dus heeft tegen achten heel Kyoto zich verzameld aan de Kamo. De bruggen boven de rivier zuchten onder de kijkers, alle ogen zijn gericht op het oosten. Ik lepel me met Izumi tussen mijn stadsgenoten en wacht af – in het donker, aan de oever. En het duurt even, maar verdomd: op de helling van de Nyoigatake laait een reusachtig vuur op. Kyoto klapt en oooh’t, wij schroeven een wijnfles open en gaan er goed voor zitten. Dan staat de eerste Japanner op. En daar gaat nummer twee. En drie. En hooguit vijftien minuten later zitten langs de Kamo alleen nog buitenlanders. Dai smeult lang na, de nacht is warm en de wijn is best. Maar voor ons inburgeringsexamen zijn we allemaal gezakt.