Straattaal (2)

Zijn het geen piepstemmen in de ochtend, dan is het wel tikkend hout in de avond. Klak klak klak. Twee blokjes zijn het, geklemd in de knuisten van een vrijwilliger. Als de bergen rond Kyoto zwarte silhouetten worden en op straat de lantaarns aanknipperen, struint het mannetje met zijn houtjes door de stegen van de stad. Klak klak klak. Beneden, onder ons keukenraam, galmen ze tegen de gevel dat we moeten oppassen met vuur. Want veel huizen hier zijn van hout en ze staan dicht op elkaar, dus een vlam in één keuken legt voor je het weet een hele straat in de as. Zeker in de zomer, als de zon fel is en de stad uitdroogt. Klak klak klak. Gecontroleerd heb ik het niet, maar ik neem aan dat het mannetje tijdens zijn avondronde niet rookt.