Kindertelefoon

Hij mag dan van Kyocera zijn, echt Japans is mijn nieuwe telefoon niet. Nee, dan die van de man rechts naast me. In zijn hand, op een schoot met een krijtstreep, ligt hetzelfde mobieltje als ik heb. Maar aan dat van de vijftiger hangt een lachende paddestoel. Een schoolmeisje links van me heeft een telefoon met een pluchen beer eraan, en de geest uit de lamp van Alladin. De vrouw aan de overkant van het gangpad heeft er eentje met twee touwtjes. Het ene is wit, het andere zwart, en aan het einde rinkelt een kattebelletje. En dan de dame ernaast. Ze is de veertig ver voorbij en over de klep van haar telefoon zit het badstoffen gezicht van een konijn. Het is vies van de vingers en nu drukt ze het ook nog tegen haar oor. Honderd procent inburgeren in Japan, ik zie het niet gebeuren.