Kijken
8 april 2006, 12.09 uur. De Seven-Eleven tegenover het National Museum of Modern Art, Kyoto.
Het is moeilijk kiezen, maar ze nemen er de tijd voor. Want hanami is leuk, maar eten is voor Japanners nog belangrijker. Kersenbloesems kijken doen ze daarom op een zeiltje, onder een hemel van witte bloemetjes, met op schoot een warme maaltijd. De man en de vrouw voor me zijn zover nog niet. Pensioengerechtigd zijn ze wel. Ze dragen hetzelfde witte hoedje, dezelfde zwarte rugzak en een overhemd met opgerolde mouwen, zo eentje waarin je alleen wandelaars tegenkomt. En in de konbini tillen ze de zoveelste kant-en-klare lunch uit het schap. Nu is het kip teriyaki met rijst, kipgehakt en roerei – precies degene die wij ook willen, maar de zestigers blokkeren het schap. Samen staren ze door het cellofaan, dan schudden ze het hoofd, leggen ze de doos weer terug en bestuderen ze de rest van het assortiment. Deze? De man wijst naar een andere doos, helemaal links. Zijn vrouw knikt van Laat eens zien, en kijkt over zijn schouder. Mooi zo: rechts van haar trekken we vlug onze kip teriyaki van de plank en iets later lopen we de deur uit. Ik kijk nog één keer naar het schap met de lunchdozen. Daar staan nog steeds de twee witte hoedjes. Ik zie ze schudden.
2 MEER DAN DUIZEND WOORDEN: KYOTO, DIT WEEKEND
Aanvulling: Vanaf nu met nog meer beelden! Klik op ‘Meer dan duizend woorden’. Vincent, 10 april 2006.
Het is moeilijk kiezen, maar ze nemen er de tijd voor. Want hanami is leuk, maar eten is voor Japanners nog belangrijker. Kersenbloesems kijken doen ze daarom op een zeiltje, onder een hemel van witte bloemetjes, met op schoot een warme maaltijd. De man en de vrouw voor me zijn zover nog niet. Pensioengerechtigd zijn ze wel. Ze dragen hetzelfde witte hoedje, dezelfde zwarte rugzak en een overhemd met opgerolde mouwen, zo eentje waarin je alleen wandelaars tegenkomt. En in de konbini tillen ze de zoveelste kant-en-klare lunch uit het schap. Nu is het kip teriyaki met rijst, kipgehakt en roerei – precies degene die wij ook willen, maar de zestigers blokkeren het schap. Samen staren ze door het cellofaan, dan schudden ze het hoofd, leggen ze de doos weer terug en bestuderen ze de rest van het assortiment. Deze? De man wijst naar een andere doos, helemaal links. Zijn vrouw knikt van Laat eens zien, en kijkt over zijn schouder. Mooi zo: rechts van haar trekken we vlug onze kip teriyaki van de plank en iets later lopen we de deur uit. Ik kijk nog één keer naar het schap met de lunchdozen. Daar staan nog steeds de twee witte hoedjes. Ik zie ze schudden.
2 MEER DAN DUIZEND WOORDEN: KYOTO, DIT WEEKEND
Aanvulling: Vanaf nu met nog meer beelden! Klik op ‘Meer dan duizend woorden’. Vincent, 10 april 2006.
2 Reactie(s):
Prachtig, prachtig! Zou graag een middagje met jullie meewandelen onder die fijnroze bloesemplafond. Dan zou ik meteen een stuk kip teriyaki onder je neus vandaan pikken. Lap, pak aan vriend!
Daar had je me makker, die zag ik niet aankomen!
Geef je reactie
<< Home