Geen strobreed

De verhuizer afbellen, ons sleutelgeld terugvragen, op zoek gaan naar een andere flat; ik liep het lijstje al af. We lazen nog een keer het bericht op het scherm. Van de huurmakelaar, aan ons. De eigenaar van het appartementje waar we eind deze maand zouden intrekken, had besloten de tatamimatten op de vloer te vervangen door laminaat. De Japanse kamers werden westerse kamers, precies zoals steeds meer jonge Japanners het graag zien. Maar wij zijn geen jonge Japanners. Voor ons waren die matten misschien niet de enige reden om ja te zeggen tegen het appartementje, maar wel een belangrijke. Als de flat geen tatami had gehad, waren we niet eens gaan kijken. Het spul ziet er schitterend uit, zit lekker en is een Japanse traditie waar niks mis mee is. Iets van die strekking typten we dan ook in een berichtje terug. Een dag later kregen we antwoord. Begrijpen deed de huiseigenaar het niet – wie wil er nog Japanse kamers? – maar hij zou de matten laten liggen. Plop. Het lijstje verdween en wij maakten een dansje. En als we straks de sleutel krijgen, gaan we eerst heel erg op die tatamimatten zitten.