Kyoto-verdrag

De man aan de andere kant van de tafel houdt een stuk nepparket omhoog. Er zit een houtnerf in. Wat denken jullie ervan als we het zeil in de keuken vervangen door dit?, vraagt hij, en met zijn knokkels tikt hij op de plastic plank. Zelfs het geluid is net echt – nep, maar goeie nep. We knikken, want dit ziet er veel beter uit dan het vod dat nu op de vloer ligt. En alweer zijn we blij met onze huurmakelaar. We hebben er de afgelopen maanden heel wat tegenover ons gehad en dit is de eerste met menselijke trekjes. Bij mij kan de man sinds onze vorige ontmoeting al helemaal niet meer stuk. We konden het appartement op de zesde verdieping toen nog niet vanbinnen bekijken, maar onze makelaar had wel foto’s van de flat op de derde, die zag er net zo uit. De plaatjes zaten in een Japans mapje met een Hollands geveltje voorop en zoiets schept een band. Izumi en ik kijken elkaar aan en knikken weer. We doen het, zeggen we. Maak het contract maar op.