Woon-werkverkeer

We staan voor het pand van mijn nieuwe werkgever, in het centrum van Kyoto. Het licht springt op groen. Acht uur drieëntwintig, zegt Izumi’s horloge, en we beginnen te lopen: eerst een drukke weg over en dan almaar rechtdoor. We zien huisjes van voor de oorlog die eruitzien alsof ze gisteren zijn gebouwd, wandelen langs een appartementengebouw waar een Peugeot cabriolet en een Volvo voor staan. Hier steken we een weg over met zes banen en een benzinestation. Een man laat zijn scooter volgooien. Er komen grauwe constructies uit de jaren zeventig voorbij en een straat vol restaurantjes met lampionnen. Dan lopen we onder een flat door. En ineens staan we in een straat met eengezinswoningen, een parkeergarage en een klein appartementencomplex. Het is gebouwd in 1984. Acht uur achtendertig: dat is vijftien minuten lopen. Moet je nagaan als je de fiets pakt!, zeggen we. We kijken naar het appartement op de zesde verdieping, de bovenste. Het licht in de slaapkamer brandt. Eind maart mogen we binnen kijken en dan zullen we beslissen.