Karaktertje
Vanochtend leerde ik ‘avond’ schrijven. Niet voor het eerst trouwens. Meer dan dertig jaar geleden priegelde ik het ook al eens op papier. Maar bootste ik toen de krulletters op het schoolbord na, vanochtend keek ik naar een zootje streepjes in mijn werkboek met Japanse karakters. De streepjes betekenden ban – als in konban, ‘vanavond’. Het woord kende ik al, het strepenspel kwam me bekend voor, maar geschreven had ik het nog niet.
Ik klikte de potloodpunt van mijn Bruynzeel Automatic 0.5 naar buiten en zette het ding op het werkblad. Ik boog voorover. Mijn ogen sprongen heen en weer tussen het voorbeeld in drukinkt en het vakje eronder. Daar trok ik een streepje van een centimeter dat leek op een i zonder puntje. Mijn neus hing er vlak boven. Ik tilde het vulpotlood op, plaatste het bovenaan de i en zette er een omgekeerde L tegenaan. Samen vormden ze een U op zijn kop. Tussen de poten van de U trok ik van links naar rechts twee streepjes.
Ik rechtte mijn rug en bekeek het brouwsel van een afstandje, als een schilder voor zijn ezel. Het had iets weg van een ladder met drie sporten en het zag er niet slecht uit.
Ik boog me weer over het werkblad. Naast de ladder tekende ik een accent aigu. Het was een fors geval, maar zo hoorde het. Rechts tegen het reuzenaccent kalkte ik een 7, net als in het voorbeeld. Het accent en de 7 deden me denken aan zo’n ding op een trein. Een stroomafnemer. Onder de stroomafnemer tekende ik opnieuw een ladder met drie sporten, maar deze ladder lag op zijn kant. Een dressoirtje met twee deuren, dat was het meer.
Mijn ogen hopten van de potloodstrepen naar het voorbeeld en weer terug. Ik was er bijna. Nu alleen links onder het kastje – hup – nog zo’n Gulliversaccent en rechts – kras kras – een L en klaar was ik. Ik legde de Bruynzeel op het werkblad en tilde mijn neus van het papier. Er brandde iets in mijn rug. Ik keek naar de ladder, de stroomafnemer, het dressoirtje en de rest. Met elkaar schreven ze 晩. Ban. Het was een mooie ‘avond’, besloot ik, en ik sloeg het werkboek dicht.
MEER DAN DUIZEND WOORDEN: AAN DE KEUKENTAFEL, VANOCHTEND
Ik klikte de potloodpunt van mijn Bruynzeel Automatic 0.5 naar buiten en zette het ding op het werkblad. Ik boog voorover. Mijn ogen sprongen heen en weer tussen het voorbeeld in drukinkt en het vakje eronder. Daar trok ik een streepje van een centimeter dat leek op een i zonder puntje. Mijn neus hing er vlak boven. Ik tilde het vulpotlood op, plaatste het bovenaan de i en zette er een omgekeerde L tegenaan. Samen vormden ze een U op zijn kop. Tussen de poten van de U trok ik van links naar rechts twee streepjes.
Ik rechtte mijn rug en bekeek het brouwsel van een afstandje, als een schilder voor zijn ezel. Het had iets weg van een ladder met drie sporten en het zag er niet slecht uit.
Ik boog me weer over het werkblad. Naast de ladder tekende ik een accent aigu. Het was een fors geval, maar zo hoorde het. Rechts tegen het reuzenaccent kalkte ik een 7, net als in het voorbeeld. Het accent en de 7 deden me denken aan zo’n ding op een trein. Een stroomafnemer. Onder de stroomafnemer tekende ik opnieuw een ladder met drie sporten, maar deze ladder lag op zijn kant. Een dressoirtje met twee deuren, dat was het meer.
Mijn ogen hopten van de potloodstrepen naar het voorbeeld en weer terug. Ik was er bijna. Nu alleen links onder het kastje – hup – nog zo’n Gulliversaccent en rechts – kras kras – een L en klaar was ik. Ik legde de Bruynzeel op het werkblad en tilde mijn neus van het papier. Er brandde iets in mijn rug. Ik keek naar de ladder, de stroomafnemer, het dressoirtje en de rest. Met elkaar schreven ze 晩. Ban. Het was een mooie ‘avond’, besloot ik, en ik sloeg het werkboek dicht.
MEER DAN DUIZEND WOORDEN: AAN DE KEUKENTAFEL, VANOCHTEND
2 Reactie(s):
Nu de rest van de 1945 nog.
Maar dit is nummer 971 (grade 6),
dan ben je al lekker op weg....
^_^
Verdraaid, zit ik op de helft? Dat geeft hoop.
Geef je reactie
<< Home