Barentain Dee

In de Jusco, een reusachtige supermarkt hier in de buurt, tolde ik rond mijn as. Het was zaterdagochtend en ik zag heren, dames en grut rond een mevrouw met een kapje op haar hoofd. De mevrouw onder het kapje deelde kommetjes paddestoelensoep uit. Eén dame ging door de knieën en gaf een lepel van het spul aan een peuter in een wagen.

Ik draaide verder en rook vis. Krabben, zag ik. Ze lagen rijen dik in bakken van piepschuim – elastiekjes rond de scharen en nog ademend, zo vers. Ik keek naar de mannen en vrouwen die hun wagentjes er langs duwden. Ze schuifelden en hun blik gleed langzaam over de krabben, oesters en garnalen. Een vrouw wees naar een inktvis.

Ik zwenkte door. Twee meiden in schorten met het Jusco-logo liepen naar de deuren van het magazijn. Ze praatten zachtjes. Bij de deuren draaiden ze zich om en maakten ze een buiging van dertig graden. Maar ik ben nooit goed geweest in wiskunde. Toen keerden de meiden zich weer om en verdwenen ze uit de winkel. De deuren zwaaiden na.

Ik duizelde nog wat en een eind van mij vandaan, onder posters met de woorden Barentain Dee, tussen rekken vol met hartjes van chocola, stond Izumi met een doosje in haar hand. Ik deed net of ik haar niet zag.