Prima bandje

Aan de baai van Osaka was de avond net begonnen. Van de containeropslag aan de haven kwamen vrachtwagens langs dieselen, de motoren dreunend en de opleggers leeg en rammelend over het asfalt, en ver weg over het water kon je de lichten van de snelweg langs de baai zien. Er stonden kantoorgebouwen en woontorens en het eiland aan de baai was leeg en het waaide als in Rotterdam langs de Maas. In de zaal stond ik met Izumi aan mijn linkerhand en een klein meisje aan mijn rechterhand. Misschien heette ze wel Hitomi. ‘You’re never going home!’, gilden Izumi en Hitomi. Ik nam nog een slok Asahi en liet de beker vallen. Met de meiden en tweeduizend anderen wuifde, wiegde en klapte ik en wuifde, wiegde en klapte ik maar door. Toen schreeuwde Alex Kapranos ‘Osaka, arigato!’ en doken Paul Thomson en Nick McCarthy het publiek in. Buiten rolde de wind vanuit de baai over het eiland. Mijn trommelvliezen trilden na, de hele weg naar huis.