Koffietijd

Het liep tegen elven en alles wat we wilden was koffie. We hadden er een wandeling langs de hellingen van de Hasedera-tempel op zitten en nu waren we terug in het dorpje aan de voet van de heuvel. We zaten in kleermakerszit en we wachtten op onze koffie. De ‘keeki setto’ hadden we besteld, een combinatie van koffie en gebak, want trek hadden we ook.

Op het tafeltje tussen ons in zat zo veel politoer dat ik mijn neusharen kon tellen. Aan het tafeltje naast ons zat een mevrouw die uit Osaka kwam, dat had ze ons net verteld.

Het bamboegordijn boven de veranda wiegde. Erachter lag een tuin met veel groen, een vijver met stapstenen en een dak van bladeren.

De vrouw uit Osaka at soba – koude noedels met een dipsaus.

Daar had je de uitbaatster. Het speet haar enorm. Het gebak was nog niet binnen. Ze had wel iets anders, als we wilden. De naam van het gerecht begrepen we niet helemaal, maar vooruit. Het bleek een kom met deegslierten in koud water en een kopje met siroop. We tilden de slierten met stokjes uit de kom, roerden ze langzaam door de siroop en we wachtten op onze koffie.

De vrouw aan het andere tafeltje liet haar stokjes vallen en greep naar haar keel. Ze begon te proesten en op het tafeltje te slaan. Ze keek ons aan en ze hoestte en ze hield maar niet op. In het tafelblad zag ik het bamboegordijn boven de veranda.

‘Wasabi’, piepte de vrouw tussen het hoesten door. Ze wees naar haar bord. ‘Er lag wasabi op de soba, maar ik had het niet gezien.’ Er stonden tranen in haar ogen.

We vroegen de uitbaatster of de koffie misschien al klaar was. Ze verontschuldigde zich voor het misverstand, maar bij dit gerecht hoorde geen koffie. Pas een uur later, in een café in een ander dorp, dronken we een kop koffie.

2 MEER DAN DUIZEND WOORDEN: DE HASEDERA-TEMPEL, VORIGE MAAND