Ouderavond

In Kyoto was het vandaag de dag van de kinderen en dat betekende feest voor hun ouders. En feest, dat was het. Tegen negenen vanochtend zette de monnik van de buurttempel zich krakend in een stoel voor het kindertempeltje aan de overkant. De negenentachtig jaren van zijn leven drukten op z’n schouders dat zijn rug er krom van stond. Maar hij wist van bidden. Zeker een kwartier duurde het voordat hij er een punt aan draaide en de kleuters uit de wijk aan het spelen mochten. Jizo, de kinder-Boeddha om wie het allemaal draaide, zag vanuit het tempeltje dat het goed was. Maar twaalf uur daarvoor was het ook niet mis. Toen wandelde ik met de volwassenen uit de buurt de partytent in die we even daarvoor zelf hadden opgezet. Aan lange tafels kropen we, alsof het oktober was in Duitsland, en uit bakken met ijsblokjes tilden we blikjes van Kirin en Asahi. De avond was klam, het bier was koud en in tijden heb ik niet zo gelachen. Het festival van Jizo, ik zet het alvast op de kalender van volgend jaar.