In Kyoto

Ze is receptioniste in een Japanse herberg en ’s morgens tegen vieren trok ze de stalen branddeur dicht. Buiten stroomde de Oi-rivier langs de bergen van Arashiyama. Haar tenen kwamen tussen de deur en de drempel, en de deur rukte twee nagels uit. Ze lachte toen ze het vertelde.

‘Je zal het wel hebben uitgeschreeuwd.’

‘Nee, de gasten boven sliepen nog.’

‘Maar daar denk je toch niet over na.’

‘Ik schreeuwde in mezelf. Dat leek me beter.’

Ze kneep haar ogen stijf dicht, deed haar mond wijd open en schudde haar hoofd. Zo zag het er uit.

‘Je verdient een prijs voor de beleefdste receptioniste.’

Ze lachte weer.

‘En toen naar het ziekenhuis?’

‘Ik was de enige die nachtdienst had.’

‘Maar je was gewond!’

‘Er kan altijd een gast naar beneden komen. Stel dat er dan niemand is.’

‘Wanneer kwamen je collega’s?’

‘Mijn baas kwam vijf uur later.’

‘En toen naar het ziekenhuis.’

Ze schudde kort.

‘Twee uur daarna. Er was nog veel werk.’

‘Je verdient ook een prijs voor de meest toegewijde receptioniste.’

Ze lachte nog een keer.

Ze schoof haar voet onder de tafel vandaan en keek naar het verband om haar tenen.

‘Ik moet het om de dag laten verversen.’