In Kyoto (2)

Het was donderdag en de verkoopmanager keek blij. Zijn mensen hadden een grote order binnengesleept en dat gingen ze die avond vieren. Hij boog naar me toe. Hij fluisterde bijna toen hij Gion noemde, de wijk waar Kyoto nooit veranderd is, waar maiko’s zich haasten, de stegen ’s avonds stil zijn en achter houten gevels alleen het beste van Japan op tafel komt. Hij leunde achterover en keek behalve blij ook trots.

‘Dat zal wel wat kosten, als ik zo vrij mag zijn.’

Hij knikte.

‘Als je er voor het eerst komt, ongeveer 180 euro per persoon. Exclusief de drank. Maar ons bedrijf komt er al heel lang.’

‘Met hoeveel gaan jullie?’

‘Tien mensen. Alle verkopers.’

‘Potverdorie.’

‘Maar ons bedrijf betaalt.’

De verkoopmanager boog weer naar me toe.

‘Maar weet je?’

Nu keek hij samenzweerderig en hij fluisterde weer.

‘Ik heb ook twee maiko’s en een jikata besteld, voor na het eten. De maiko’s voor het dansen en de jikata voor de muziek. En na het dansen komen de maiko’s bij ons zitten.’

Hij leunde weer achterover. Zijn blik was ditmaal triomfantelijk.

‘Zo’, zei ik en ik meende het. ‘Dat is bijzonder.’

‘Het moet een speciale avond zijn.’

‘Maar dat is heel duur, denk ik?’

‘120 euro per uur voor een maiko.’

‘Potverdorie. En hoe lang blijven jullie daar?’

‘Een uur of drie.’

‘Maar het bedrijf betaalt.’

‘Nee’, schudde de verkoopmanager langzaam. ‘Dit betaal ik, als blijk van dank. Als mijn mensen zien dat ik dit voor ze over heb, dan hebben zij later weer wat voor mij over.’

We lachten als mannen onder elkaar en ik dacht aan mijn laatste loonstrookje.