Regenseizoen

Het begint altijd met de bergen in het westen. Je kan ze niet zien. Je ziet het parkje, de daken, de flats en de stad. Maar er hangt een waas voor de bergen dat net zo grijs is als de lucht. Zo kan je het zien aankomen. Het is warm. De lamp boven de tafel in de keuken begint te wiegen op de wind. Je laat het nog even zo. Dan gaat het wiegen over in zwaaien en doe je het raam toch dicht. Ook de bomen verderop in de straat zwiepen nu. Er spat een druppel tegen het raam. En nog één. En voor je het weet komt het zwaar uit de hemel; de hele dag, avond, nacht en morgen gaat het door. De wind is dan allang gaan liggen, geen blad dat nog beweegt, maar het blijft komen. Het is klam en je doet het raam weer open. Je hoort het ruisen en sissen, je leest de krant en het houdt maar niet op. En later, als je hem weer dichtvouwt, is het, zonder dat je het merkte, stil geworden. Je hoort nog wel gedrup, er staan plassen in het parkje en de gevels zijn nat, maar de ruitenwissers bewegen niet meer en een meisje op een fiets houdt haar paraplu gesloten. Ook kan je de bergen weer zien. De damp hangt er in vette plukken tegenaan.