Hulp

Hij is vierenzeventig, draagt een bril waar Paloma op staat en bijna gooit hij roet in mijn vrije dag.

Maar laat ik bij het begin beginnen.

Ik weet waar ik naartoe wil: Arashiyama, misschien wel de mooiste plek in Kyoto. Hoe ik er kom, dat maakt me niet uit. Met de zon in de rug naar het noordwesten en alleen door de kleinste straatjes van Kyoto – meer hoef ik niet te weten. Want vandaag wil ik verdwalen. Te fiets op het gevoel af, dat werk. Bestemming natuur en frisse lucht.

Ter hoogte van Life, een reusachtige supermarkt met parkeerplaatsen, auto’s en huisvrouwen, knijp ik in de remmen. Ik ben nu halverwege, gok ik, en ik kijk op de kaart of ik nog een beetje op koers zit. Je kan het nooit weten met de zon. Al hangt hij er schitterend bij, daar tegen de hemel: half elf, standje herfst. Life is goud.

Waar wilt u heen?, vraagt een stem vanuit het niets. Engels met een Japans accent. Van de T-splitsing op de kaart (linksaf Yamanouchi, rechtsaf Omuro) kijk ik omhoog, in een gepensioneerd gezicht. Er zit een tint op die er lang geleden is ingebrand en daarna nooit is weggegaan. Een innemende lach zit er ook op. En dus die bril, een montuur uit 1976.

Arashiyama, zeg ik. En ik zeg het met tegenzin. Want innemende lach of niet, deze man gaat mij helpen, dat zie ik zo. Hij zal niet rusten voor hij me op weg heeft geholpen, of erger nog, naar Arashiyama zelf heeft gebracht. Dolen, dat bestaat niet in het Japanse woordenboek. Efficiënt staat er wel in. Saai ook. En langzaam verdampt mijn dwaaldag.

Alles in orde hoor, probeer ik nog. Maar de man vouwt mijn kaart al op.

Volg mij maar, gebaart hij: geen probleem, ik heb alle tijd.

Ik ook, mompel ik. Ik ook. En ik volg de man. We gaan die kant op, zegt hij.

Ineens, een dik kwartier later, stopt hij. Hij valt bijna van zijn fiets, dat zou je net zien. We staan op de hoek van een kruispunt met asfalt, diesel en elektriciteitskabels. Super Dollfie Sweet Home, staat er op een gebouw. This is the place your angels are. Ik herinner me deze weg van de kaart: een dikke streep, kaarsrecht naar Arashiyama.

De man wijst. Deze weg volgen en daar, bij het snelwegviaduct, linksaf.

Geen dank!, roept hij boven het verkeer uit.

Dank u, buig ik. Rare volgorde.

Dan keert de man om en slingert hij weg, terug naar Life waarschijnlijk. Ik kijk hem na. Zodra hij de hoek om gaat, fiets ik een steegje in, het eerste dat ik tegenkom. Weg van het asfalt, het oude Kyoto tegemoet. Arashiyama is gelukkig nog ver weg.