21.16 uur

Het station van Osaka ligt vlak achter me, en daar is het water al. Breed water met dansend licht van de torens erboven. Geel, rood, blauw, schijnt het. Vier meiden met zonnebrillen gillen op het balkon. Een maand terug, in een zomernacht, zag ik haar van boven – een stad van over de horizon tot voorbij de rand van het vliegtuigraam. Kangofun, o-sake o sukoshi nonde wa ikemasen ka?, vraagt het boek op mijn schoot. Zuster, mag ik een klein beetje sake drinken? De trein schudt op een wissel, de meiden zwalken en schreeuwen. Mada dame desu yo, zegt ze. Nee, nog niet. Heb nog even geduld. Op het volgende station rennen blauwe mannen binnen. Police. De mannen grijpen, de meiden spartelen, de conducteur buigt naar ons. En dan heb ik nog geen druppel gedronken.