Zweet

De drukte ligt achter me en ik trap door de avond van Kyoto. Ik rij langs lampionnen van restaurants en zatte mannen met de dassen los. Rechts haalt een zwarte taxi me in, en een auto met donkere ruiten. En ik ga alsmaar rechtdoor, dat is het makkelijke van Kyoto. De oude poort van een tempel is dicht en een jonge vrouw – blote schouders, het haar zwart en opgestoken – belt aan bij de deur ernaast. De stad gonst en steeds dichterbij komt het geluid van trommels en bellen en houten fluiten. Ze oefenen een slepend lied zonder ritme dat bezwerend en blij tegelijk klinkt: het lied van de zomerfestivals, of om het even welk festival in Japan; altijd hetzelfde liedje. Rechts in een straat, daar ergens komt het vandaan. En volgende keer ga ik kijken waar precies. Maar nu plakt mijn kraag aan mijn nek, ik wil een koud glas bier.