Feest

17 juli, 13.24 uur. Langs de route van het Gion-festival in Kyoto.
Eerst zie ik alleen twee laarzen onder een paraplu. Een klein kereltje. Maar als ik dichterbij kom, zie ik ook een stel lange benen. Het ventje blijkt een reus. Zijn regenbroek is geel en de reus zit op een visserskruk te wachten op wat komt. Het is voor een oud huis in Japanse stijl – donker hout, witte muren. Op de plu roffelen druppels en af en toe komt onder het ding een hand vandaan die rommelt in een zakje. Rijstkoekjes. Ik hoor ze kraken tussen zijn kaken. En zo zit hij daar. Tot, knarsend en trommelend en fluitend, de eerste praalwagen de straat in rijdt. De man ontvouwt zijn lange lijf en klapt de paraplu in. Ook zijn regenjas is geel. Hij heeft een blauwe visserspet, een hangend gezicht en droeve ogen van jaren staren naar een dobber. Nu volgen ze de houten kar en de mannen die hem voorttrekken. Linksaf gaat het zaakje, en de reus schuift in elkaar en klapt de paraplu weer over zich heen. Het zal vandaag niet meer ophouden met regenen.

2 MEER DAN DUIZEND WOORDEN: KYOTO, MAANDAGMIDDAG