Manieren (2)

22.37 uur. Station Omiya, Kyoto.
De trein rolt van me vandaan en op het perron staat een jongen met een blauwgele jas. Zijn pet heeft dezelfde kleuren, zijn handschoen is wit en hij trekt een denkbeeldige lijn langs het spoor. Van rechts naar links zwaait de handschoen en aan het einde van de lijn wijst hij met een knik naar de trein. Alles oké, niemand van het platform gevallen. Hankyu, staat er op de jas van de jongen: de naam van het spoorwegbedrijf. Precies als ik langs hem loop, verstart zijn gezicht. Ik kijk in de richting van zijn blik en zie een trap vol passagiers. De jongen trekt een sprint, springt een tree of tien de trap op en slingert zijn bovenlijf voor een oude mevrouw. Hij buigt erbij en steekt zijn armen naar voren van Kan ik helpen. De dame draagt een koffer die zo zwaar is dat ze scheef loopt. Ze knikt, en de handschoenen van de jongen nemen de koffer van haar over. Dan verdwijnen de twee stap voor stap achter de rand van het plafond.