Manieren (1)

22.18 uur. De trein van Osaka naar Kyoto.
Hij is voorin de vijftig, draagt een pak dat naar zwart neigt en op zijn schoot ligt een aktetas van Comme ça ism. De man ziet er beroerd uit. Het zal het harde werken zijn, of de drank, dat kan net zo goed. Hij zit op de bank tegenover me – knieën uit elkaar, elleboog op de leuning, hand over de ogen en een frons op het hoofd. Zijn moede, moede hoofd. En de plek naast hem is vrij. Een dametje met grijze haren en een kimonoachtige zomerjapon schuifelt tussen ons door, strijkt de achterkant van haar jurk glad en gaat zitten. Ze heeft het pluche nog niet aangeraakt of de man opent de ogen. Hij draait zijn hoofd naar de vrouw, zucht vanuit zijn tenen en trekt met een ruk de pand van zijn jas onder haar kont vandaan. Hij gromt nog wat en doet de ogen weer dicht. De dame zet haar bril af en begint de glazen eens stevig te poetsen.