Aanpakken

Donderdagochtend verhuisden we naar Kyoto en dat deden we op zijn Japans. Dat zat hem niet zozeer in de verhuizers – elke keer als ze onze oude flat binnenrenden, deden ze hun schoenen uit en steeds als ze met een lading dozen ons appartementje uitdraafden, schoten ze de schoenen weer aan. Nee, wat de verhuizing vooral een Japanse tint gaf, was de dagindeling. Even na half negen reden de mannen voor in Nagaokakyo, om half elf belden ze aan in Kyoto, tegen twaalven bedankten we ze buigend voor het harde werk en drie kwartier later zaten we op kantoor. Verhuisvrij, dat neem je maar in Nederland.