Van geluk

Zomaar ineens had ik zin in Doe Maar. In Sinds 1 dag of 2, om precies te zijn. Kwam het toch nog mooi uit dat ik vorig jaar Doe Maar… De beste op de boot naar Japan had gezet. Ik legde de cd in de speler, gaf de volumeknop een tik en om kwart over tien dinsdagochtend schalde door Nagaokakyo de zachte g van Henny Vrienten. En ik zong vanachter de keukentafel heel hard mee. Maar verdomd, ter hoogte van Belle Hélène kreeg ik problemen met slikken. Bij Is dit alles begonnen mijn mondhoeken te trillen. En met De bom kwamen de tranen. Het waren zware tranen, want er zat nogal wat in. Mijn kamer van toen ik tien was bijvoorbeeld, en Virus draaide. Of nee, 4us. Mensen die ik kende toen ik twintig was, en dan vooral het meisje dat bij Belle Hélène hoorde. Maar wat daar nog het meest in die vette druppels dreef, dat was Nederland: ik snotterde om mijn wortels. Toch was ik niet verdrietig, want ik glimlachte er tevreden bij. Ik zat daar aan die tafel potverdorie ongegeneerd van twee landen te houden.