Vreemde taal (10)

Ik sloeg mijn Japanse lesboek gisteravond somber dicht. Niet dat het tegenzit met de studie; ik ga langzaam maar zeker vooruit, dank u. Nee, het kwam door een van de oefeningen. Het boek dat ik gebruik is een lesboek als vele andere en het barst dus van de zinnetjes waar de onschuld van afdruipt. ’s Zondags lees ik boeken en luister ik naar muziek. Ik geef hem een trui voor zijn verjaardag. Als het heel warm is, zet ik de airconditioner aan. Dat werk. En het was in dit steriele, kabbelende universum dat ik opdracht 2c kreeg voorgeschoteld.

1. Toen ik gisteren stond te koken, was er een aardbeving.
2. Toen de oorlog voorbij was, was ik niet in Tokio.
3. Toen onze directeur was overleden, kwamen er veel mensen naar zijn begrafenis.

120 pagina’s lang hadden de makers van het lesboek zich kunnen inhouden, maar op bladzijde 121 kregen ze het alsnog te kwaad. In één oefening stortten ze al het opgekropte gal over hun studenten uit. De wereld is niet mooi!, brulden ze. Hij schudt, hij brandt en er is enkel dood en verderf! Ik zag gifpotjes, doodshoofden en donderwolken, heb de zinnetjes sidderend vertaald en schoof het boek toen maar gauw aan de kant. Gelukkig werd op tv veel gelachen.