Onderwereld
Dit moeten we in Nederland vandaag nog overnemen, dacht ik.
Gisterochtend. Ik stapte in Osaka uit de trein en het regende dat het goot. Maar aan mij ging al dat hemelwater voorbij. Want de volle vijftien minuten van het station naar de school waarop ik lesgeef, wandelde ik ver beneden straatniveau. Ik ging na de tourniquets met een lange roltrap naar beneden, even verderop nog eens drie trappen af, en beende tussen miljoenen landgenoten onder Osaka door naar school. Ik hoorde het ritme van mijn leren zolen en warenhuizen, eettentjes, kaartjesautomaten en koffieshops gleden voorbij. Nou was het niet de eerste keer dat ik daar liep, maar pas gisterochtend werd ik me ervan bewust: de ondergrondse promenades van Japan voelen niet als een noodzakelijk kwaad met licht aan het eind van de tunnel, maar zijn een volwaardig verlengstuk van het bovengrondse. Het plafond drukt niet op je schouders, nee, er schijnt licht alsof boven je de hemel zelf hangt. Dat ondergrondse, daar hebben de Japanners kaas van gegeten. Door een Italiaans straatje met cafés en restaurants liep ik naar de lift. Ik steeg van de min-derde naar de vijfde en stapte mijn school binnen – de uitschuifparaplu ongebruikt en droog in mijn tas.
Door de ruiten bij de receptie zag ik een grijze lucht en glimmende straten. En ik dacht: de onderwereld van Japan, die moeten we in Nederland vandaag nog overnemen.
Gisterochtend. Ik stapte in Osaka uit de trein en het regende dat het goot. Maar aan mij ging al dat hemelwater voorbij. Want de volle vijftien minuten van het station naar de school waarop ik lesgeef, wandelde ik ver beneden straatniveau. Ik ging na de tourniquets met een lange roltrap naar beneden, even verderop nog eens drie trappen af, en beende tussen miljoenen landgenoten onder Osaka door naar school. Ik hoorde het ritme van mijn leren zolen en warenhuizen, eettentjes, kaartjesautomaten en koffieshops gleden voorbij. Nou was het niet de eerste keer dat ik daar liep, maar pas gisterochtend werd ik me ervan bewust: de ondergrondse promenades van Japan voelen niet als een noodzakelijk kwaad met licht aan het eind van de tunnel, maar zijn een volwaardig verlengstuk van het bovengrondse. Het plafond drukt niet op je schouders, nee, er schijnt licht alsof boven je de hemel zelf hangt. Dat ondergrondse, daar hebben de Japanners kaas van gegeten. Door een Italiaans straatje met cafés en restaurants liep ik naar de lift. Ik steeg van de min-derde naar de vijfde en stapte mijn school binnen – de uitschuifparaplu ongebruikt en droog in mijn tas.
Door de ruiten bij de receptie zag ik een grijze lucht en glimmende straten. En ik dacht: de onderwereld van Japan, die moeten we in Nederland vandaag nog overnemen.
2 Reactie(s):
de onderwereld van Japan, die moeten ZE/JULLIE in Nederland vandaag nog overnemen. ;-)
Leuk stukje voor COB ;-)
Grappig hè: daar heb ik lang over zitten piekeren, over ‘we’ of ‘ze’. Ik besloot maar dat ik me nog net genoeg Nederlander voel.
Geef je reactie
<< Home