Onder contract

Als ik het gebouw uitloop, grijpen twee forse kerels me bij de arm. Ze duwen me in een busje met geblindeerde ruiten, spuiten me plat en later word ik wakker zonder nier. Je zal het net zien. Mijn hand hangt boven het papier en ik staar naar het vel vol Japanse karakters. Contract, staat erboven, maar zelfs dat kan ik niet lezen. Mijn blik glijdt naar het stippellijntje onderaan en naar de wijsvinger ernaast. Hier, zegt de Japanse mevrouw die bij de vinger hoort. Teken hier maar. De inkan in mijn hand trilt, zie ik. Dan zet ik de knop om. Ik besluit de glimlachende mevrouw te vertrouwen en te geloven dat in dit Japanse contract hetzelfde staat als in de Engelse versie die ik net heb gelezen. Waarom ook niet. Ik glimlach, druk het staafje stevig op de stippellijn en til het op. Daar staat hij: mijn Japanse handtekening, in rode inkt. Ik zit vast aan een Japans bedrijf. Als ik het gebouw uitloop, maak ik een vreugdesprongetje waar mijn das van opwipt.