Levenstekens

De zwarte hemel. De contouren van het gebergte langs het westen van Nagaokakyo. De streep licht van de laatste trein naar Osaka. Het schijnsel in een handvol appartementen, verderop in de straat. De glimmende dakpannen, iets dichterbij, op een huis van voor de oorlog. De taxi die voorbijrijdt met een bol op het dak; die brandt, dus hij is vrij. Het natte asfalt van het parkeerterrein voor ons gebouw. Izumi die slaapt in haar futon en die ik niet heb gewekt omdat ze grieperig is. De eettafel waartegen ik leun. De telefoon tegen mijn oor. De stemmen van mijn ouders – eerst mijn vader, dan mijn moeder – blij en geroerd tegelijk. Mijn hoofd dat het allemaal moeizaam registreert omdat ik net sliep.

Vanaf nu horen ze bij Liam, de zojuist geboren zoon van mijn broer en schoonzus, elf uur vliegen hiervandaan. Welkom, neef!