Enkele ogenblikken

Ze daalt per roltrap neer op perron 2. Langs perron 1 schiet toeterend de intercity naar Kyoto, de sneltrein komt over enkele ogenblikken binnen. De vrouw zal in de zestig zijn, maar haar tred is jonger: alsof er veren onder haar voeten zitten. Ze draagt sportschoenen, misschien is dat het. De dame heeft ook een paraplu; een echte, met een houten greep. En het is tijd voor actie. Tussen de andere wachtenden zet de vrouw met de zwarte krullen de paraplu op het perron en plant ze haar rechterhand op het handvat. Dan leunt ze licht naar voren en zwaait ze haar linkerarm naar achteren, zo ver mogelijk de lucht in. Daar laat ze hem hangen. Kijk, daar komt haar trein. Nu zwaait de arm terug en gaat de linkerhand op de plu. Weer helt de vrouw voorover en deze keer is het haar rechterarm die achterwaarts omhoog zwiept. Ook die blijft daar zo een tijdje hangen, de handpalm naar de regenwolken. De sneltrein komt tot stilstand en de deuren schuiven open. Door de ramen zie ik de arm van de vrouw zakken. Ze veert de trein in en – ik had het al gedacht – ze gaat niet zitten maar blijft staan. Zitten is voor oude mensen.