Natuurfilm

Nu steekt boven de bergrand het donkere geel van de schemer uit. De bergen zelf zijn donkergroen, nog net niet zwart. Wat een rust. Gisterochtend was dat wel even anders. Ook al begon het goed. De zon scheen met de kracht die je van de lente kent, het groen op de bergen was fel en ik kon de takken tellen, zo helder was de lucht. Toen, ineens, in een paar minuten tijd, gleed vanachter de bergen een schaduw over Nagaokakyo die het stadje grijs kleurde. Er stak een wind op. En de wind werd een storm en het begon te sneeuwen, zomaar hard te sneeuwen. Witte sluiers trokken over de bergen, opgezwiept door de wind. De ramen klapperden, de vlokken joegen door de straat. En de bergen, ja die moesten daar ergens staan. Maar achter de vlokken was het alleen nog maar grijs, er was niet eens een schim van een heuvel te zien. Het duurde misschien een halfuur. Toen was de storm verdwenen, de hemel blauw en de zon terug. De aftiteling dacht ik er zelf bij.