Doorlezen

De laatste keer dat ik zo lang aan één stuk las, was begin deze eeuw. Ik zat die ochtend niet minder dan drie uur in onze tuin in Utrecht en stond alleen op om binnen koffie bij te schenken. Vanochtend was ik net zo lang van de wereld. Izumi ontruimde haar oude kamertje boven de viskoekjesfabriek van haar ouders, die volgende maand na zestig jaar onder de sloophamer gaat. In de woonkamer van het huis ertegenover zat ik; mijn gat op de grond, mijn benen onder tafel. En ik las. Pagina voor pagina volgde ik Ka, de hoofdpersoon in Snow van de Turkse schrijver Orhan Pamuk. Het feest duurde 180 minuten. Toen was ik op en sloeg ik het boek dicht, weg uit winters Turkije. Ik wreef in mijn ogen, knipperde een paar keer en rook de geur van miso; ik was terug in Japan. Daar zette Izumi’s moeder een kom dampende noedelsoep op tafel. Schuldig maar gelukkig, zo voelde ik me.