Avondeten

Het is bijna middernacht en ik hoor een doedelzak. Het huis is donker, ik lig in mijn futon. De doedelzak speelt een geheimzinnige melodie waarvan sommige tonen heel lang worden aangehouden. En hij komt langzaam dichterbij. Ik fluister Izumi’s naam en vraag haar wat dat is, die doedelzak. Die doedelzak is een charumera, zegt ze geeuwend, een soort houten fluit. Hij is van de yonaki-soba. Dat is een mooie naam, yonaki-soba. Yo komt van yoru, ‘nacht’, naki is ‘roep’ en soba heet in Nederland noedelsoep. Een soep die roept in de nacht, je zou er trek van krijgen. Al eeuwen reizen de mannen van de yonaki-soba ’s nachts door de straten van Japan met een kar vol noedelsoep. En al eeuwen komen Japanners met een kom in de hand uit hun huizen gekropen. Ik zie het voor me. Hoe ze van hun ene been op het andere springen tegen de kou. En hoe de man van de yonaki-soba hun kommen volgiet, de damp slaat er vanaf. Welterusten, zeg ik, maar naast me blijft het stil. En de charumera, die zakt langzaam weg.