Zoetsappig

Het lekkerste lapje varkensvlees dat ik ooit heb gegeten, vond ik in de kelder van een kantoorgebouw in Nagoya. Het lag onder een berg lente-uitjes, in een jasje van Japans broodkruim. Tonkatsu, noemen ze zo’n gepaneerd stukje vlees. En in het restaurant waar ik het at weten ze hoe je tonkatsu klaarmaakt. De naam van het afgeladen eettentje is Ramuchii, het geheim van de koks heet miso. Achter een sluier van sigarettenrook en gordijntjes van zwarte stof smeren de mannen daarvan een gezonde kwak over het paneerlaagje. Van rode miso welteverstaan, de zoete variant waar Nagoya beroemd om schijnt te zijn. En het werkte, die middag in december. Dat het varkensvlees tussen mijn eetstokjes mals was en vrij van vetrandjes, hielp natuurlijk ook. Maar het was de stevige smaak van suiker en zout die de doorslag gaf: de misokatsu van Ramuchii werd mijn ijkpunt. Vrijdag zijn we weer in Nagoya.

2 DEZE MEVROUW IS OOK IN RAMUCHII GEWEEST (MISOKATSU: FOTO 5/7)