Oprechte trouw (1)

14 januari, 13.00 uur. De Atsuta-schrijn in Nagoya.
Tussen de bomen in het zuiden van de stad staat het hoofdgebouw van de Atsuta-schrijn. Het is opgetrokken uit donker hout en de balken van het dak steken in een geweldige V door de nok. Je mag het heiligdom alleen van een afstandje bekijken. Binnen schijnt het zwaard te liggen dat de Japanse keizers en de goden verbindt en met zoiets is een mens natuurlijk voorzichtig. Een veld van grote, donkere keien ligt tussen de poort en mijn schoonzus Eiko in. De stenen glimmen, want er valt een zware regen die een waas van drama over het heiligdom legt. Ik ril ervan en bewonder Eiko. Ze draagt een witte kimono waar je uren naar kan kijken, zo veel details zijn erin verwerkt. Het haar is kunstig opgestoken en de kimono hangt aan de achterkant laag in haar nek. Dan begint de priester van de schrijn met zijn gebed. Eiko buigt het hoofd. Net als de man naast haar, die over een goed uur haar echtgenoot zal zijn.

14 januari, 13.32 uur. Bij de trouwzaal van de Atsuta-schrijn in Nagoya.
Panelen van rijstpapier filteren het licht dat de wachtruimte binnenvalt. Ik zie Eiko van de zijkant. Ze draagt nu een witte kap. Haar gezicht is nog bleker gemaakt dan het van nature al is en haar ogen zijn halvemaantjes op hun kant. Aan de voorkant sluit de kimono nauw rond de hals. Het gewaad is net zo wit als de kap en telt één, twee, drie lagen; elke laag een ander motief. Met dat zachte daglicht had Eiko zo een schilderij van Vermeer kunnen zijn. Ze kijkt naar haar toekomstige schoonfamilie. Ik kan de mannen en vrouwen vanhier niet zien, want tussen Eiko’s familie – mijn familie – en die van haar verloofde staan schotten. Niet veel later zullen die verdwijnen. De families gaan dan tegenover elkaar staan en stellen zich voor. Als het mijn beurt is, doe ik de anderen na en buig ik diep.