Voorbijgaand

Het zullen er vijftien zijn, al kan zestien ook. Ze zijn vijftien jaar. Of zestien. De dames dragen witte sportschoenen, zwarte trainingbroeken die glimmen in de zon, en erboven witte truien. Een stoere heeft de mouwen opgestroopt, de meesten vinden het daar te koud voor. En gelijk hebben ze. De schoolmeiden lopen met het drafje van joggers, in koppels achter elkaar. Hun voeten raken de grond precies tegelijk. Daar hebben ze een trucje voor dat zich al van ver aankondigt. Om beurten zingen de meiden een liedje dat het tempo aangeeft. Het is geen lullig tempo. Ik kan de coupletten niet verstaan, maar ik hoor wel dat steeds één meisje drie woorden zingt en dat ze het vierde woord met z’n allen doen. Later komen ze nog een keer langs. Het liedje zwelt aan en sterft weer weg. Verder gebeurt hier weinig.