Treinkaartjes

Hij zit tegenover ons in de trein naar Kyoto. Op zijn linkerbeen ligt een adressenboekje. Het ziet eruit alsof hij daar lang geleden de laatste adressen in heeft geschreven. Op zijn rechterbeen houdt de man een stapel wenskaarten. En terwijl de trein door de voorsteden van Kyoto raast, vliegt zijn pen over de ene kaart na de andere. In snelle halen zet hij Japanse tekens op het karton en als hij klaar is met de ene kaart, steekt hij die onderop en begint hij aan de volgende. Bij één kaart moet de man even nadenken. Die is voor zijn zus, met wie hij al jaren overhoop ligt. Zijn gezicht vertrekt en met felle streken gaat hij verder. 2006 wordt geen verzoeningsjaar. Als de trein het eindstation binnenrijdt, mikt de man net een punt achter zijn laatste wens. De deuren schuiven open. Hij klapt het adressenboekje dicht en duwt het stapeltje in zijn binnenzak. Mocht het geen gelukkig nieuwjaar worden, dan kunnen ze hem niks verwijten.