Tranen lachen

In Japan maakt een klein groepje jongens overuren. Zij vullen namelijk zo’n beetje alle televisieprogramma’s hier met hun lach. Zet een willekeurige show aan, op welke zender dan ook, en je hoort hem. Overal exact dezelfde lach. Drie snelle klanken die allemaal even hard worden uitgestoten. Ha!-Ha!-Ha! Een tikkeltje schor klinkt hij, als de lach van iemand die net de baard in zijn keel krijgt. En je hoort hem na elke zin die een presentator of ingehuurde cabaretier uitspreekt. Zinnetje, hahaha. Zinnetje, hahaha. Zinnetje, hahaha. De jongens – zo te horen zijn het er drie of vier – lachen meestal min of meer tegelijk; de ene begint net iets eerder dan de anderen. Een enkele keer lacht er maar eentje. De andere lachers nemen dan waarschijnlijk een slokje water. Het rare van de Japanse televisielach is: hoe vaker je hem hoort, hoe verdrietiger je wordt.