Toekomstmuziek

Toen vanochtend de condens op ons keukenraam was verdampt, zag ik dat de bergen van Kyoto wit waren. Er schoten me ineens een paar regels te binnen van Hunter and the hunted. Dat liedje staat op New gold dream van Simple Minds en achttien jaar geleden heb ik die elpee grijsgedraaid. Vooral dat ene nummer. Dat kwam door de orgelsolo van Herbie Hancock, waarvan ik al ga zweven als ik eraan denk, maar vooral ook door de woorden van Jim Kerr. Want die was toen nog een groot tekstschrijver.

Kyoto in the snow
Heaven’s far away
Sending their love
Passion parade

Dat zong hij. Losse impressies die een geheel vormden waar ik me veel bij kon voorstellen, ook al wist ik niks van Japan en helemaal niets van Kyoto. Voor mij kreeg de stad een magische klank. Ze werd de bron van het pure, bewaarplaats van de liefde. Dat haalde ik me als puber in het hoofd en toen ik volwassen werd, bleef het daar zitten. Het is dan ook raar om de bergen bij Kyoto nu vanuit onze keuken te kunnen zien. Hoog tijd voor een bezoek aan een tempeltuin, dacht ik vanmorgen. Of voor een sterke bak koffie.