Witte bril

Japan is ook niet alles hoor. Tegen zomaar iemand in de trein over het weer beginnen, of dat het allemaal wat is met de wereld, is er hier bijvoorbeeld niet bij. Ja, je kan het doen. Maar dan kan je net zo goed tegen het raam praten. Heb je een even boeiend gesprek. Een voetganger tegemoet lopen, allebei even niet weten of je elkaar links of rechts zal passeren en daar samen om lachen? Gebeurt in Japan ook zelden. Een geïrriteerde blik kan je krijgen. Of helemaal geen blik, dat is nog erger. En ga er niet van uit dat die mevrouw vlak voor je de deur openhoudt als je de winkel binnenstapt. Dat doet ze namelijk niet. De afgelopen, zeg anderhalve week had ik de buik er ineens goed van vol. Dat schijnt iedere immigrant te gebeuren na een paar maanden in zijn nieuwe thuisland. Weg roze bril, zeg maar. Die anderhalve week is voorbij en ik ben eigenlijk blij dat het is gebeurd. Mijn verwachtingen van dit land zijn nu, wat zal ik zeggen, lager gespannen. Daardoor kan ik lachen om wat Japanners niet doen. En van wat ze wel doen, geniet ik alleen maar meer. Want Japan is misschien niet alles, maar wel veel.