Tijd verdrijven

Ze zitten langs een rivier, bovenaan de dijk. Achter de twee vriendinnen begint de grote stad. De zon schijnt en het waait. Ik zie ze in een flits als mijn trein voorbij rijdt, maar de hele verdere reis denk ik aan ze. Ik stel me voor waarover die twee praten. Wat moet ik anders. Waarschijnlijk hebben ze het over grote dingen, want het is zo’n dijk die buiten de kleine dingen van de stad ligt. Een dijk voor een persoonlijk gesprek. Is er soms iemand overleden? Ze dragen zwarte kleren. Voor hetzelfde geld heeft dat natuurlijk niks te betekenen en gaat het over hun verloofden. Over het gezin dat ze zullen stichten, hoeveel kinderen ze willen krijgen. Of juist over het avontuur van hun vrijgezellenbestaan en de wijde wereld die ze overmorgen samen in gaan. Weg uit de stad, met zijn verloofden, zijn gezinnetjes en zijn kinderen. Daar is mijn station. Ik geef het op, misschien besloten ze wel dat de lunchpauze erop zat. En gingen die twee achter mijn rug terug naar kantoor.