Kippenvel

Hoe kouder hoe korter, dacht ze. Dus toen de thermometer vanochtend zeven graden aanwees, trok ze haar minuscuulste rokje uit de kast. En daarin kwamen we het meisje rond lunchtijd tegen, op een zebrapad in Nagoya, niet ver van het centraal station. Met haar lichtbruine lange haren, haar sjaal van witte wol, het tasje van Louis Vuitton, een dikke kaki trui en dat ook al kaki rokje. Ik kon het bijna niet zien, zo klein was het. Ze droeg er cowboylaarzen van suède onder, met stilettohakken en kwastjes. En beenwarmers van wol. Daarboven, tussen de warmers en het rokje, rilden twee blote Japanse benen. De wind die altijd waait rond hoge gebouwen, blies er waterkoud tegenaan. Maar het meisje had daar niks van. Dit is de mode en iedereen kijkt, zei ze tegen zichzelf. Daar had ze een punt, want inderdaad: ik keek. Even maar. We moesten namelijk opschieten, anders misten we de bus naar Kyoto.