Gesloten boek

In de trein een boek lezen, dat doe je natuurlijk niet alleen voor het lezen. Het is ook jezelf verkopen. Kijk mij eens lezen. Of liever nog: kijk mij eens een intelligent boek lezen. Bovendien is het een manier om een gesprek te starten. Hopen dat degene tegenover je zal zeggen: Goed boek hè, ik heb het ook gelezen. Zo niet in Japan. Lezen doen ze, de forenzende Japanners. Daar niet van. Je ziet in de trein net zo veel pocketboekjes als mobiele telefoons. Handige drukwerkjes op briefkaartformaat, dat houdt lekker vast. Maar wat de Japanse treinreizigers precies lezen, dat kun je niet zien. Om al die boekjes zit namelijk een non-descript wikkel. Een lichtbruin stuk papier met, vaak in donkerblauw, het logo van de boekenwinkel. De echte kaft zit daar zorgvuldig achter verborgen. De lezende Japanner wil blijkbaar niet dat je weet wat hij leest. Voor mijn volgende boek wil ik dus ook zo’n anonieme omslag. Zodat we zwijgend lezend tegenover elkaar kunnen zitten, mijn Japanse medereizigers en ik.