Wegdromen

Het is geen mooie weg. Aan de overkant staat een fabriekshal van golfplaten. Er ligt een parkeerterrein naast dat helemaal vol staat. En het regent ook nog. Aan deze kant van de weg staan huizen. De meeste hebben manshoge muren waar groen overheen hangt. Je kunt de regen veel verwijten, maar het groen, dat knapt er altijd enorm van op. Terwijl ik erlangs loop, draai ik mijn hoofd er daarom zo ver naartoe dat ik de grauwe kant van de weg niet meer zie. Er is alleen nog het groen. Precies op dat moment geeft het toeval me een cadeautje. De weg loopt in een flauwe bocht en aan het eind daarvan, aan zeg maar de groene kant, staat het kasteel van Nagaokakyo. Van waar ik nu loop kan ik de hoge, witte muur zien, met zijn donkere lambrisering, en de wachttoren op de hoek, en de wilgen langs de gracht. En juist hier doemt vlak voor me een Japanse esdoorn op, met zijn kunstige, stervormige blaadjes. Ik begin wat langzamer te lopen, zodat ik ze goed kan bekijken. Er hangen druppels aan de blaadjes; aan alle puntjes eentje. Volle, heldere regendruppels. Een paar seconden lang zie ik de schitterende lijnen van de blaadjes en de druppels die eraan hangen, en op de achtergrond staat het kasteel van Nagaokakyo. Dan ben ik de esdoorn voorbij en is de weg weer gewoon de saaie weg die hij was.