Verzoekje

De weg is meer een weggetje. Het ligt bovenop een dijk en aan de ene kant, diep beneden, stroomt een riviertje. Aan de andere kant staan huizen. De dijk is zo hoog, dat je over hun daken heen kijkt. Ze schitteren in de zon. Ik knijp in de remmen en stop, want het uitzicht is verdorie prachtig. Het dak dat het dichtst bij de dijk staat, is een oud Japans dak. Er zitten metaalkleurige pannen op en in de uiteinden van de nok is een symbool gedrukt dat lijkt op een molen met drie kromme wieken. Als ik het goed heb begrepen, heeft het iets te maken met tomoye, het heelal. De gevel onder het dak is van hout en wit pleisterwerk dat langs de randen een tikkeltje vuil is. Achter het dak en achter de honderden andere daken rijzen de bergen van Nagaokakyo op. De voorste strook is fel groen van de zon, de strook erachter is vager en blauwer. Ik tuur naar het heelal en vraag of ik nog even in dit land mag blijven.