Verbergen

Die bergen, ik geniet er zelfs van als ik ze niet zie. Zoals vandaag. Het druilt al sinds ik vanmorgen wakker werd en de lucht boven Nagaokakyo loopt naadloos door tot achter de huizen en het schoolgebouw en de appartementen aan de overkant van de straat. Het is één groot, grijs vlak. Nu ik er zo naar kijk, lijkt het wel wat op Nederland: onder in beeld straten en daken, erboven de lucht. Maar ik weet dat de bergen er zijn. Want af en toe laten ze zich zien, als de lucht iets opentrekt. Eerder vanmiddag zag ik bijvoorbeeld heel even de voorste bergstrook. Al was het nauwelijks meer dan een silhouet met een waas ervoor. De strook erachter, die een stuk hoger is dan de voorste, ligt al de hele dag in een dik pak wolken. Niet te zien. En dat is het mooie. Zo groot, zo steil en toch volstrekt onzichtbaar – je moet het hem maar flikken.