Tot tien

De vrouw is in de vijftig en deze middag komt ze de trein in lopen. Hij zit knap vol. Maar gelukkig, daar is een plaats. De vrouw strijkt de achterkant van haar rok al glad om te gaan zitten. Dan: waar hij vandaan komt, ik weet het niet, maar ineens is daar een man. Ook in de vijftig, gok ik. Kalend, groot en met een aktetas. Een sarariman, lid van het gigantische korps van Japanse kantoormedewerkers. Hij is met grote passen komen aanlopen en staat nu tegenover de vrouw. Naast de lege plek. De vrouw is even in de war. Ze zat al zowat, maar nu kijkt ze de man schattend aan. Het duurt misschien een seconde. De man aarzelt geen moment en gaat zitten. Het gezicht van de vrouw verhardt en ze kijkt de man vuil aan. Dan doet ze in stilte een stap achteruit, draait ze zich om en loopt ze de coupé uit, op zoek naar een andere stoel. De man slaat zijn krant op.