Machomandje (2)

Vrijdagavond belde het meisje van het woonwarenhuis. Mijn fietsmandje was er. Tegen half zes vanmiddag sprong ik dus op de fiets en inderdaad, daar wachtte het: een korf van roestvrij staal. Het stond te glimmen in de tl-verlichting. Wat een stoer fietsmandje. Ik vroeg het meisje van het woonwarenhuis wanneer ze het op mijn fiets kon zetten. Binnen een uur, glimlachte ze. En ze had nog gelijk ook. Een uur later, vanavond om half zeven, stond mijn fiets klaar met het mandje voorop. Onze boodschappen uit de supermarkt beneden konden er meteen in. En pas toen ik naar huis fietste met de tas in het mandje, drong het tot me door: ik ben er al aan gewend. Ik vind het niet eens vreemd meer dat ik op zondagavond een winkel kan binnenwandelen en boodschappen kan doen. En dat het meisje van het woonwarenhuis nog diezelfde avond het mandje op mijn fiets schroeft. Alles went blijkbaar. Dus nog even en ik durf ook bij daglicht met mijn fietsmandje over straat.