Beroemd (2)

In de grote steden valt het mee. Daar zijn ze wel wat gewend. Maar in een relatief gehucht als Nagaokakyo of in de trein ontkom ik er niet aan: de starende ogen van mijn Japanse medeburgers. Volwassen hoofden draaien weg als ik opkijk, kinderogen blijven me aangapen, ook als ik Hallo zeg. Groepjes schoolmeisjes beginnen verlegen te giechelen wanneer ik ze aankijk, schooljongens stoten elkaar aan zodra ik langsloop. Een paar kerels aan de bar, een tijdje terug, wilden alles weten over het Nederlandse voetbal, een bejaarde man op straat mompelde eens een scheldwoord en de vrouw achter de kassa glimlacht altijd extra breed. Of het ooit zal wennen, dat weet ik niet. Voorlopig beantwoord ik de vriendelijke blikken maar met een knikje of een Konnichiwa. En bij de minder leuke haal ik mijn schouders op. Eén ding weet ik wel: ik ben blij dat ik niet beroemd ben. Buitenlander is soms al vermoeiend genoeg.