Schooltijd

Vanochtend tegen half negen echode er een langzame ding-dong door Nagaokakyo. Het was de melodie van de staartklok die vroeger bij mijn opa en oma stond. En volgens mij had de AVRO in de jaren zeventig een tune die ermee begon. Of in de jaren tachtig, ik kan ernaast zitten. De ding-dong van vanochtend klonk wel een stuk dwingender. Hij kwam dan ook uit de luidsprekers van de middelbare school hier vlakbij. Tijdens het schoolseizoen hoor je hem op alle werkdagen, aan het begin en het eind van elke les. Dus ook vandaag. Want na anderhalve maand vakantie zijn de scholen weer begonnen. Of beter: na anderhalve maand vol schoolclubs en bijlessen. Je zou je als scholier anders maar vervelen met zo veel vrije tijd. Vlak voordat de galmende melodie door de stad rolde, was er een lange stoet schoolkinderen voorbij gekomen. Ze droegen zwarte rokken en zwarte broeken met witte overhemden. Sommigen fietsten met een lamlendige slinger, anderen sjokten met frisse tegenzin. Maar wel op tijd. De Japanse ding-dong van half negen is onverbiddelijk.