Propaganda

Een helder beekje en een vriendelijk Suntory-meisje. Meer was er niet nodig om mij aan de whisky te krijgen. Aan de whisky van haar werkgever welteverstaan. De Suntory-distilleerderij staat tegen de bergen van Oyamazaki, een sympathiek stadje waar het zuiverste water van Japan schijnt te stromen. Ik geloof het meteen. Maar voor alle zekerheid liet het meisje in het donkerblauwe pakje het beekje toch maar even zien. Het lag achter een opslaghal, waarin ik vaten zag die meer dan dertig jaar oud waren. En uit de bergen klaterde inderdaad kristalhelder water het beekje in. Ik kreeg er dorst van, bedoel ik maar. Wat het meisje verder allemaal vertelde over de houten vaten, de metalen tanks en de koperen ketels waar we langsliepen, ik weet het niet. Maar met haar donkere ogen kreeg ze me wel zo ver dat ik die middag mijn eerste whisky sinds jaren naar binnen liet glijden. Een jonge met veel ijs. En daarna nog een, een pure van twaalf jaar oud. En met dat tintelende goedje dronk ik het kabbelende beekje en de glimlach van het Suntory-meisje. Echt een mannendrank, die whisky.