Op pad

Waaraan ik precies dacht, dat weet ik niet meer. Maar ik liep diep te peinzen. Zo met het hoofd gebogen. En terwijl ik dus in gedachten was verzonken, gleed het asfalt onder me door. Donkergrijs asfalt, bij elke stap. En toen, ineens, vanuit het niets, twee schoenafdrukken. Iemand had ze met witte verf op het asfalt geschilderd. Naast elkaar. Twee keer een hak, erboven heel even niets en dan de rest van de schoen. Ik ging er op staan. De afdrukken waren net zo groot als mijn voet. Boven de afdrukken was van links naar rechts een streep getrokken. Een stopstreep – de schoenen mochten hier niet verder. Ze moesten stilstaan, net als ik. Ik keek naar rechts, naar links en weer naar rechts. Wat moet je anders. Er kwam niks aan, dus ik zette mijn voet over de stopstreep en begon weer te lopen. Ineens vielen me nog meer van die witte schoenafdrukken op. Bij elke T-splitsing in het wijkje waar ik doorheen liep, was één paar afdrukken met een stopstreep geschilderd. Ik keek naar de lucht boven me en kneep met mijn ogen naar de zon. Er wordt hier goed voor me gezorgd, dacht ik, terwijl ik verder wandelde door Japan.